27 января 2016 — 10:00
Партрэт Святланы Дзмітрыеўны Байда, паштальёна Дубненскага аддзялення сувязі, занесены на Дошку гонару раённага вузла паштовай сувязі. У мінулым годзе за добрасумленную працу яна была адзначана граматай Гродзенскага філіяла рэспубліканскага ўнітарнага прадпрыемства паштовай сувязі “Белпошта”.
Святлана Дзмітрыеўна з катэгорыі тых людзей, якія нарадзіліся і выраслі ў вёсцы, але не паехалі шукаць шчасця ў вялікі горад, а засталіся ў родных мясцінах і заслужылі павагу ў аднавяскоўцаў, знайшлі жаночае шчасце. Праўда, з роднай вёскі Сухінічы давялося перабрацца ў Дубна.
-- Ужо дваццаць шэсць гадоў, як мы з мужам Аляксеем жывем у Дубна. Муж працуе ветурачом на мясцовай малочнатаварнай ферме. Тут выраслі нашы дзеці, зараз любяць прыязджаць у госці ў вёску ўнукі. Усіх дубненцаў я добра ведаю, ды і паштальёна ўсе ведаюць, асабліва бабулі і дзядулі, якія ў дзень пенсіі чакаюць яго як самага дарагога госця, -- з задавальненнем расказвае Святлана Дзмітрыеўна пра сваю работу.
Сёння яна разносіць газеты, часопісы і пісьмы дубненцам, каля трохсот падпісчыкаў жывуць на яе ўчастку. Некаторыя вяскоўцы і зараз, нягледзячы на інтэрнет, не ўяўляюць сваё жыццё без газет і часопісаў. Па дзесяцьдванаццаць перыядычных выданняў выпісваюць Мікалай Мікалаевіч Рахунак, Лілія Міхайлаўна Кандратовіч, Жанна Іванаўна Ролік. Найбольшай папулярнасцю карыстаецца ў дубненцаў “Зара над Нёманам, толькі ў паштовай сумцы Святланы Дзмітрыеўны 133 экземпляры раёнкі.
Трынаццаць кіламетраў штодзённа даводзіцца праходзіць паштальёну Святлане Дзмітрыеўне Байда ў завіруху і спёку, каб своечасова даставіць карэспандэнцыю падпісчыкам.
-- Вы, напэўна, будзеце здзіўлены, але і ў наш час некоторыя дубненцы, асабліва старэйшага ўзросту, пішуць, як і раней, сапраўдныя пісьмы і адпраўляюць іх у канвертах блізкім і знаёмым. Найбольш пісьмаў пішуць і адсылаюць вяскоўцы за мяжу, адтуль жа атрымліваюць іх у адказ. Асабліва ажывілася пісьмовая перапіска падчас навагодніх і калядных святаў. Попытам у нашым аддзяленні сувязі ў гэты час карысталіся святочныя калядныя і навагоднія паштоўкі з беларускім каларытам, іх таксама часцей за ўсё адпраўлялі за мяжу, -- працягвае расказваць Святлана Дзмітрыеўна.
-- А калі Вы самі пісалі ці атрымлівалі пісьмы? -- дапытваюся ў паштальёна.Некалькі дзён назад мы з мужам напісалі і адправілі пісьмо ўнуку. Пісьмо атрымалася жартаўлівым, хацелася паказаць дзіцяці, як мы ў дзяцінстве, калі тэлефонаў было мала і не існавала інтэрнета, перапісваліся з дапамогай пошты, як чакалі паштальёна, як радаваліся атрыманым пісьмам. У школьныя гады мне, бывала, паштальён прыносіла да васьмі лістоў. А тры гады назад мы з мужам актыўна пісалі пісьмы сыну Аляксею, які служыў у арміі. Там не заўсёды дазволена было карыстацца мабільным тэлефонам і інтэрнетам, і пошта здорава дапамагала ў нашых зносінах з салдатам, з гонарам падкрэслівае Святлана Дзмітрыеўна значнасць паштовай сувязі і сваёй прафесіі.
А мне ад сябе хочацца дадаць, што сучасная пошта -- vгэта не толькі дастаўка газет, часопісаў і пісьмаў падпісчыкам, але і прадастаўленне дзесяткаў іншых неабходных чалавеку паслуг.
Я. ЦЕСЛЮКЕВІЧНа здымку:(злева направа) начальнік Дубненскага аддзялення сувязі Вольга Аляксандраўна ЯКІМЧЫК і паштальён Святлана Дзмітрыеўна БАЙДА.
Фота С. ЗВЯРОВІЧА
Перепечатка материалов допускается с письменного разрешения «учреждение «Редакция газеты «Зара над Нёманам».
Назад