01 февраля 2016 — 10:00
Данута Казіміраўна і Мікалай Уладзіміравіч Кулеш з Малых Азёрак нядаўна ў прысутнасці дзяцей, унукаў і блізкіх адзначылі залатое вяселле. Звычайна пажылыя людзі просяць у Бога і лічаць за шчасце дажыць да глыбокай старасці ў пары. Калі зыходзіць з гэтага меркавання Данута Казіміраўна і Мікалай Уладзіміравіч шчаслівыя. “Залатыя” жаніх і нявеста выгадавалі дзвюх дачок і сына, ужо падраслі пяцёра ўнукаў. Сёння яны моляць Бога дачакацца праўнукаў. Дзеці жадалі бацькам дажыць ў шчасці і згодзе да брыльянтавага вяселле. Унукі абяцалі падарыць ім праўнукаў.
Лёс водзіць чалавека рознымі пуцявінамі. Бывае, што сцяжынкі ў пошуках долі адводзяць яго далёка ад роднага дама.Але як важна ў патрэбны момант апынуцца ў патрэбным месцы. Cпознішся на хвілінку. і жыццёвы вадаварот зноў падхоплівае і нясе далёкадалёка...
Данута Казіміраўна ў дзявоцтве Залеўская нарадзілася ў Родзішках перад самай вайной. Яна была адзіным дзіцём у сям’і. Вучылася разам з іншымі вясковымі дзецьмі ў школе, якая размяшчалася ў звычайнай сялянскай хаце. Закончыла чатыры класы і стала дапамагаць бацькам па гаспадарцы. Усё складвалася як у большасці тагачасных вясковых дзяўчат. Моладзі ў той час у Родзішках хапала, гэта сёння маленькія вёсачкі пастарэлі. А маладым ва ўсе часы ўласціва марыць і ладзіць планы на будучае. Сяброўкі падгаварылі Дануту ехаць разам з імі на заработкі ў далёкую і невядомую Расію. Парады маці заставацца дома не падзейнічалі. Каб паехаць у далёкі свет, дзяўчыне нават давалося пайсці на хітрасць і падбавіць сабе некалькі гадоў.
-- У 1956 годзе мы з дзяўчатамі адправіліся ў Расію. Два з паловай гады давялося працаваць на будаўніцтве чыгуначнай дарогі ў Томску і Омску. Ехалі за рамантыкай і добрымі заробкамі, а давялося нараўне з мужчынамі цягаць і ўкладваць шпалы і рэйкі. Работа была цяжкая, як вытрываць, і я вырашыла вярнуцца дамоў, -- з прыемнай настальгіяй ўспамінае сёння Данута Казіміраўна сваю працоўную маладосць.
Вярталася дзяўчына з далёкай Расіі ў родныя мясціны і пакуль яшчэ не здагадвалася, што хутка ёй выпадзе апынуцца ў лёсам наканаваным месцы. Уладкавалася санітаркай ва ўчастковую бальніцу, якая знаходзілася Ў Мяхоўску. Каля трох кіламетраў на работу і столькі ж назад. Трыццаць шэсць гадоў адпрацавала яна ў сельскай бальніцы, спачатку санітаркай, а пазней сястройгаспадыняй. Адказвала за чысціню і парадак ў бальніцы. Гэта сёння бальнічныя адзенне і бялізну мыюць пральныя машыныаўтаматы, а ў часы працы Дануты Казіміраўны ўсё даводзілася мыць уручную.
Мікалай Уладзіміравіч Кулеш нарадзіўся і вырас непадалёку, у Малых Азёрках. У маладосці яму, як і Дануце Казіміраўне, давялося пакінуць на некоторы час родную вёску. Жыў і працаваў у Днепрапятроўскай вобласці. Перад тым, як ісці служыць у армію, вывучыўся на трактарыста.
-- Служыў я ў Краснаярскім краі, у ракетных вайсках. Пасля службы хацеў застацца там, але не атрымалася. Там, аказваецца, закрытая зона, а ў мяне, каб застацца, не было патрэбных дакументаў. Давялося вяртацца ў Малыя Азёркі. Хацеў паехаць на работу ў Гомель, але старшыня калгаса не адпусціў. Механізатары былі патрэбны на вёсцы. Увесь час працаваў у мясцовым калгасе механізатарам, электрыкам, жывёлаводам. Можа, і добра, што не паехаў у горад. Цяпер, як прыеду ў госці да дзяцей, не магу там быць доўга, на другі дзень хочацца дадому ў Малыя Азёркі, -- расказвае пра свае жыццёвыя шляхі Мікалай Уладзіміравіч.
Многа гадоў назад яны і яго прывялі ў лёсам прызначанае месца. Аднаго разу зайшоў малады Мікалай Кулеш у бальніцу ў Мяхоўску праведаць хворага бацьку. Бацька і сын зручна размясціліся у бальнічным калідоры, ператварыўшы яго на нейкі момант у цырульню. Сястрыгаспадыні, якая любіла ва ўсім парадак і чысціню, такая вольнасць хворага і наведвальніка паказалася недапушчальнай. Яна, прыняўшы строгі выгляд, зрабіла заўвагу абодвум. Хлопец аказаўся вострым на язык, завязалася славесная перапалка. Ужо потым абодва перамянілі гнеў на міласць. Мікалай пастрыг бацьку, і пакідаў бальніцу ў Мяхоўску з надзеяй, што яшчэ давядзецца сустрэцца з Данутай, якая запала яму ў сэрца.
Праз два гады пасля той першай сустрэчы ў бальніцы ў апошні дзень 1965 ці першы дзень 1966 года Данута і Мікалай распісаліся ў сельсавеце ў Мілявічах.Распісвацца прыехалі вечарам, сельсавет ужо быў зачынены. Пакуль нашы сведкі, брат жаніха Міша і мая сяброўка Марыя, шукалі старшыню і сакратара, наблізілася поўнач, так што пасведчанне аб шлюбе мы атрымалі ўжо ў першы дзень 1966 года. А вяселле з музыкай, песнямі і застоллем гулялі ў лютым. Жаніх прыехаў да мяне на конях, упрыгожаных стужкамі і званочкамі, як было заведзена ў тыя часы, са шчаслівай усмешкай успамінае праз пяцьдзесят гадоў Данута Казіміраўна сваё вяселле.
Хачу выпытаць у “залатых” жаніха і нявесты пра сакрэт іх сямейнага шчасця і даўгалецця.
-- Проста я стараўся выканаць усё, што назначана зрабіць мужчыну. Выгадаваў сына і дзве дачкі, пабудаваў дом, пасадзіў ў год нашага вяселля бярозу, якая сёння ўжо састарылася і яе трэба спілоўваць. Акрамя бярозы, расце сад, дзе ёсць яблыні, грушы, слівы, вішні. А сакрэт шчасця, што гадавалі дзяцей, будавалі дом, садзілі тую самую бярозку і сад мы разам з Данутай Казіміраўнай, а пазней з дзецьмі і ўнукамі, -- Мікалай Уладзіміравіч з павагай і замілаваннем глядзіць на сваю палавінку.
Слухаеш гэтых мілых і добрых людзей і не можаш наслухацца, быццам бы спякотным летнім днём стараешся прагнаць смагу вадой са сцюдзёнай крыніцы і ніяк не можаш напіцца. Жыццёвая мудрасць, як невычэрпная крыніца, ніколі не канчаецца. Яе чэрпаць і чэрпаць…
Я. ЦЕСЛЮКЕВІЧФота з сямейнага альбома сям’і Кулеш
Перепечатка материалов допускается с письменного разрешения «учреждение «Редакция газеты «Зара над Нёманам».
Назад